გააკეთე ჩანაწერი< რამდენჯერ გამიხსნია ეს გვერდი ჩემს პროფილში,რამდენჯერ დამიწყია წერა და რამდენჯერ დამინებებია თავი, იმდენი მილიონი რომ მქონდეეეეს...არც მინდა..:P..ღორი კი არ ვარ:P.. მაგრამ ხანდახან არ ვიცი რა მემართება, რადიაციის ბრალია ალბათ,ან კიდე სხვა რამის,რადიაციასავით რომ მოქმედებს ადამიანზე..მიხვდით ხო???...კარგია..მიყვარს მიხვედრილი ხალხი..
ძალიან არ მინდა ახლა აქ ჩემი პესიმისტური, მელანქოლიკური განწყობა და აზრები გადმოვაფრქვიო..და არც ვაპირებ...
არ მიყვარს ადამიანების შეწუხება და მაქსიმალურად ვერიდები კიდეც...ჩემი ნება რომ იყოს საერთოდ შაბათ-კვირას დაველაპარაკებოდი ხალხს :D არ გაგიკვირდეთ...სხვა უფრო უცნაური პრინციპებიც მაქვს :D
ვინაიდან და რადგანაც ბევრი ტლიკინი არ მიყვარს
(არც ჩემგან და არც სხვისგან) ამიტომ პუნქტებად ჩამოვწერ..მეტი კონკრეტიკა ძვირფასებო..მეტი კონკრეტიკა..:D თორე ერთსაათიანი სულისშემძვრელი მონოლოგებით ნატოში ვერ შევალთ...(ფაქტი სახეზეა,ვერც შევდივართ ;))
ესე იგი..მიყვარს:
როცა ჩუმად ვარ და ამ სიჩუმეში ხელს არ მიშლიან
როცა მაცივრის საყინულე ნაყინითაა გამოტენილი..(არა შეიძლება არც ვჭამო მაგრამ როცა ვიცი რომ სადღაც ახლოსაა მშვიდად ვარ )
როცა ჩემი მობილურის ზარი მესმის...ოღონდ იმ გამონაკლისის გარდა როცა "უფროსობა"მირეკავს :P
როცა ვინმე კივს ან ფორთოხალს მითლის..(წვენის დაწურვა ჩემზე იყოს)
როცა მაგიდაზე "ალპენ გოლდის" დიდი შეკვრა მხვდება
როცა ადამიანი მატყუებს მაგრამ თან ნერვიულობს..(მიხარია იმის გაცნობიერება რომ სინდისი კიდევ შერჩა)
როცა ვინმეს ვუყურებ, რომელმაც იცის რომ ვუყურებ მაგრამ სპეციალურად არ მიყურებს :P
როცა ადამიანების შოკირების ხასიათზე ვდგები
როცა ფიქრიდან ოცნებამდე ზღვარი იშლება
როცა სასიამოვნო მოსაუბრეს ვპოულობ ( შეგნებულს და თავისუფალს)
როცა ვარსკვლავებიან ცას ვუყურებ
როცა ვინმეს ღიმილს ვაკვირდები
როცა მარტო ვარ მაგრამ თავს მარტოდ არ ვგრძნობ
როცა რეალობა სიზმარზე უკეთესია
როცა გულიც და გონებაც ერთნაირად ფიქრობს
როცა ვაცნობიერებ რომ არაფერს ვნანობ
როცა წარსულზე ვფიქრობ
როცა შემიძლია ვინმეს დავეხმარო,ვინც იმსახურებს
როცა მაქვს საშუალება ვინმეს მთელი გულით ჩავეხუტო და შინაგანად არაფერი მაკავებდეს
როცა ვინმეს ჩემნაირი მუსიკალური გემოვნება აქვს
როცა ურთიერთობა მინდა (ანუ სულ) :P და იგივე დამოკიდებულებას ვგრძნობ სხვისგან
როცა იმაზე ვფიქრობ რომ 7 მილიარდი ადამიანიდან ერთის მზერაც ფიქრიც და გულიც ჩემია : )
როცა უბრალოდ ვაცნობიერებ რომ ყველაფრის საწყისი სიყვარულია...ანუ უფალი...
...არ მიყვარს:
როცა ზედმეტ კითხვებს მისვამენ (რაც უფრო ნაკლები იცი მით უფრო მშვიდად გძინავს)
როცა ვინმე უაზროდ ცდილობს შთაბეჭდილების მოხდენას
როცა ცარიელ და ცივ მზერას ვგრძნობ...და
როცა ამ მზერის პატრონი სიტყვებით საპირისპიროს ამტკიცებს...
როცა ცუდად ვარ და მაინც მეკითხებიან რა გჭირსო..
როცა ჩემს ირგვლივ ამბიციური და პირველობისთვის მებრძოლი ბრბოა
როცა ახლობელი ადამიანიც კი ცდილობს გადაგისწროს და შენი ადგილი დაიკავოს
როცა სარგებლისთვის უსამართლობაზე თვალს ხუჭავენ
როცა მარტო ყოფნისას სხვას აკეთებენ და საზოგადოებაში რადიკალურად იცვლებიან
როცა უცოდველობის ნიღაბს ირგებენ
როცა ღმერთის სიახლოვეს ვერ გრძნობენ
როცა სიყვარულზე უგრძნობლობით პასუხობენ
როცა ყველაფერს ისე იღებენ როგორც ხედავენ და არა ისე როგორც საჭიროა
როცა უბრალოდ ადამიანებს ერთმანეთის გაგება და შეყვარება ეზარებათ...და
როცა ამაში შენ გადანაშაულებენ...
როცა რთულ მომენტში ყველაფერს ღმერთს აბრალებენ
როცა უბრალოდ მოსმენა არ იციან..და
როცა ვერ "გხედავენ".........
სხვას ვერაფერს ვიტყვი გარდა იმისა რომ ჩანაწერის გაკეთებამდე კარგ ხასიათზე ვიყავი :) ....
